Raleighvallen

Terug in het kamp

Het was niet zo ver maar niet te voet bereikbaar. Gelukkig hadden we onze boot nog. Die bracht ons in sneltreinvaart tussen de rotsen door naar de overkant.

En daar was het begin van de watervallen, maar we moesten nog een heel stuk door het oerwoud om bij de 'echte' watervallen te komen

Na het uitstappen was het nog een hele klim en we kwamen bij een kleine groepjes huizen waarover later meer. Natuurlijk wel wat foto's gemaakt voordat we in het oerwoud verdwenen

Tja, en dan kwam het avontuur met de spinaap. De zwarte slingeraap (Ateles paniscus) ook wel Kwatta, spinaap of bosduivel genoemd.

Gelukkig was het maar een eenling maar wel een grote en hij vond het niet leuk dat wij met vieren naar boven stonden te fotograferen. Hij zat zo'n 30 meter hoog en lastig in het licht. Hij hield ons goed in de gaten en toen zijn geduld op was wilde hij ons verjagen. Eerst gooide hij een 2,5 meter dikke tak naar beneden. Dat scheelde maar een paar meter. Daarna begon hij met noten te gooien. Die moet je niet op je hoofd krijgen van zo'n afstand. We zijn na vele foto's maar rustig doorgelopen.

Vervolgens weer een flink stuk oerwoud met een aantal kleine fotomomentjes.

En dan kwamen we bij de watervallen. De droogte had ook hier toegeslagen en het waren alleen wat stevige stroomversnellingen.

Een nachtzwaluw zat op enige afstand op de warme rotsen.

Daarna weer terug door het oerwoud.

De wietplanten waren van de hoofdbewoner van dit huizengroepje. We hebben even met hem staan te praten. ook over die plantjes. Maar ja, het werd gedoogd hè en dus .... De hoofdbewoner was directeur van het natuurgebied en niemand minder dat Eric B. , broer van Desi.

Hij kwam niets te kort ondanks de afgelegen plaats.