In het enorme nationale park Dovrefjell ligt zelden sneeuw in september. Twee dagen voordat wij het park ingingen had het gesneeuwd! Het park gaat in oktober dicht en dus we hadden een unieke kans. Als je ze kon vinden.
En muskusossen dien je gewoon in de sneeuw te zien en te fotograferen.
We zijn met de bus door het park naar het eindpunt gereden en daar uitgestapt. Daar was weinig te zien vanwege de laaghangende bewolking en de dwarrelende sneeuw die met een enorme snelheid over en langs ons gierde. Wat was ik blij met mijn jas, handschoenen en thermisch ondergoed.
Vanuit de bus hadden we op de heenweg in de verte al muskusossen gespot. Dat was nog een heel eind lopen.
En toen we ze na enkele uren eindelijk als stipjes in de verte zagen, zijn we van het "schoongemaakte" pad afgegaan en de met sneeuw bedekte vlakte ingelopen. Heuveltje op en heuveltje af. Steeds die snijdende wind die we gelukkig in de rug hadden. In de dalen zakte ik soms tot mijn knieën in de sneeuw. Ook moesten we een aantal kleine bergstroompjes over, wat weer natte voeten opleverde.
Maar we kwamen dichterbij. Advies afstand is 200 meter, want als ze agressief zouden worden, had je geen kans.
We hebben ons bij dit groepje van 5 er keurig aan gehouden.
Op de foto is een wijfje met jong te zien en geeft een indruk van de barre omstandigheden waarin deze dieren in de winter leven en onder de sneeuw het rendiermos nog weten te vinden.
Hieronder het groepje van 5 (een jonkie ligt er achter) waar we naar toe gebaggerd zijn. Peter kon hier mooi zijn digiscoop materialen uitproberen.
Foto rechts: de stier, te herkennen aan zijn grote horens.
Terug op het begaanbare pad zagen we aan de andere kant ineens 2 dames op een heuveltje staan.
En eerlijk gezegd we kwamen dichterbij dan de 200 meter :-)
Indrukwekkend.
Hoe verder we na het maken van de foto's van de muskusossen naar beneden liepen hoe meer planten er door het sneeuwdek kwamen.
Wat weer een mooie gelegenheid was om wat in de rondte te fotograferen.
Het was nog een heel eind lopen, maar gelukkig konden we het laatste stuk met de achterop komende bus mee.
